İkinci "Duygular Arası Geleneksel Hüzün Haftası"

Geçen yıl ilki ağlanan hüzün haftasının yıl dönümüyle yine siz değerli sessizliklerle birlikteyim.
O gün, şurada hiçbir şeye aldırış etmeksizin bir şarkıyı alıp da ödüllendirmişim, ne de iyi bir kararla yapmışım bunu. Bu gün ise artan zorbalıklarla daha da sefalete sürüklenen dünyanın bu kenarında yine küçük bir ödül merasimi yapmak istiyorum. Yine aynı şarkı mı!? Evet, kolay kolay bırakmam ama bu defa yanına birini daha davet ediyorum. Ediyorum ki neredeyse ikisi aynı anda kapılacak kapılacak akıntıya... Bir konuşma hazırlamama gerek yok, önceki konuşmamı tekrarlayayım.

Bu sesleri, kendi dünyamın, bu senesinin giryezar köşem ilan ediyorum.
Till the waters, leaf and stream is all long gone...

Zindan Rindânı

Zihnindeki kelimeleri kaybetmemek için çalakalemdi elleri...
Öyle ki; sanki kağıtlarda derin çukurlar açıyordu,  her yanı çalakürek kazılmış mezarlarla dolu gibiydi. İçinden geçip gittiği dünyayı düşündü...
Dünya; ölülerin karman çorman birbirine karıştığı, evrenin devasa mezarlığı! Karanlığın parıldayan sulu gözü!
Nihayetinde kendi ıssız adasında veda eder insan, "keşke burada olsaydın" diyerek birisine... Geride bırakılan hep; ağlayarak hatırlanan güleç günlerdir...

Kısa bir not...

Yaşamın bu kenarını hatırlamak için buraya birkaç kelimeyi taşlaşmaya bırakmaya ne kadar istekli olduğumu bilmiyorum. Bakıldığında çok şeyi ifade eden ama ederken kımıldamaktan feragat göstererek zamana nöbet durmuş heykeller gibi...

Deniz Çocuğu

Dedi ki:
Motorun sesine katlanmak böyle huzur vermezdi;
gideceğimiz yer ada olmasa...