Uğradığım çok eski kilometrik taşlardan birinin üzerinden geçerken tökezlemesiyle,
gidişatının hızı kat kat artarak çılgınca bir savrulmaya dönüşmüştü üzerimden teğet geçerken.
Uçup gidecek diye peşinden nasıl bir kaygıyla davrandığımı anlatamam; tam kestiremiyorum.
Neyse ki beni fark etmesiyle kendi yüksekliğinde kısa bir süre türbülansa girerek kolumdan tutuverdi.
Baktım ki ne saçı başı, ne sapları çuvala sığmaz bir baş kaldırışla devam etmek için yerinde titriyor;
Durur muyuz? Hiç bekleyecek halimiz yok. Daha karşılaşmadan, tozu buluta karıştıran bu haline kendimi kaptırdım!
O yüzden yol boyunca uçuşan kırık dökük soloların üzerinde hala nabız atan izlerdi bıraktığım.
Çünkü yankılarını bile toparlamam hiç kolay değildi, böyle süklüm püklüm, böyle döke saça anca gelebildim de,
solosunun nefes kesişine yetiştim.
