Zihnindeki kelimeleri kaybetmemek için çalakalemdi elleri...
Öyle ki; sanki kağıtlarda derin çukurlar açıyordu, her yanı çalakürek kazılmış mezarlarla dolu gibiydi. İçinden geçip gittiği dünyayı düşündü...
Dünya; ölülerin karman çorman birbirine karıştığı, evrenin devasa mezarlığı! Karanlığın parıldayan sulu gözü!
Nihayetinde kendi ıssız adasında veda eder insan, "keşke burada olsaydın" diyerek birisine... Geride bırakılan hep; ağlayarak hatırlanan güleç günlerdir...
Teşekkürler üstad.
YanıtlaSil