Fener Notları / Yamaç yürüyüşleri

 
Fener çevresinde geçirdiğim zamanların ortasından bir not iliştiriyorum. Bir süredir fener yankılarını ve öğle vakti dikey sütunlar halinde inen gölge açılarını kontrol etmekle meşgulüm. Ekinoks geri dönüşüne başlasa da güneşin altında tepelere doğru ateş taban yürüyüşlerimi ve ağaç ziyaretlerimi sürdürüyorum. Çantalara tıkıştırılmış ve kararan böğürtlenlere bulaşarak dikenlere takılmış olan, geldiğim yöndeki yollara saçılmış solo kırıntılarını hep toparlayıp sandıkta beklettiklerimle de birleştirdim. Gün batımlarında tek tek her birini inceliyorum ve kenarlarına her günün akşam kızıllığı çeşitlemelerini de not etmekle uğraşıyorum. Günler uzun ama kısalma sürecine çoktan girdi, duyulan yankılar kanyon arılarını titretirken yamaçlardan yer yer bal damlıyor. İlk yankı gemisi bu seslerle dün sabah nisbi ufuktan geçerken kaya akislerini bir kez daha denemiş olduk. Böylece kaya tepelerin girintileri de tüm sesleri içine alarak kaydederken meyve ağaçlarının dolu dalları yerlere sarkıyordu. Sepet şurada...

SES AYNALARI

Güneş Feneri: Uzun soluklu solo toplayıcılığımın, biriktirdiğim ve daha önceki notlarımda söz ettiğim; şehrin isimlendirilmiş kuytularına gizleyip beklettiğim tüm soloların varıp varacağı önemli noktalardan biridir. Doğu odasının dolaplarında sakladığım ve uzun zamandır orada beklettiğim notlardan alıntılarla devam edeyim.
Ses aynaları bu fenerin dış görünüşüne en önemli biçimi veren devasa yarım küreler. İlk yapıldığında bir tane olan bu çanaklar daha sonraları, oğlunun ısrarlarına kulak veren anı bileyicisi usta tarafından ikincisi yapıldı. Bu çanaklar, fenerin üst katındaki gün kapısının iki yanına yerleştirilerek kuleye şimdiki görünüşünü, yani kulaklı bir ada halini vermiştir. Çanakların ortasındaki helezon yapılı delik, gün odasının içine uzanan küçük çanaklarla birleşir. 

O gün, yankıların etkisiyle denizin kıpırtısını görmek muhteşemdi ve o günün sabahı güneş bir başka doğdu. 

Güneş Feneri Notları / Davul merdiveni

Onu tanıdığımda henüz yirmili yaşlarımda değildim. Ama o döneme göre uzun sayılabilecek bir zamandır solo toplamaya çoktandır başlamıştım. Çok sık gitmediğimiz köydeydik ve uzun sıcak bir yazdı. Jurgen'le Kadat Köyü'nde tanıştım. Kadat'a her gidişimde bolca vakit geçirdiğim adanın doğu ucundaki fenerde. Şu ansiklopedilerde üzerine az bilgi paylaşılan Güneş Feneri; bana göre dünyanın harikalarından biridir. Seyrek gidişlerimizde geçirdiğimiz günlerin bir kısmını fenerde geçirir ve topladığım soloları fenerin üst odalarındaki bekçi sandığının içine fener bekçisinden izin aldığım şekilde bir araya toplardım. Fener bekçisi, Jurgen'in büyükbabasının yeğeniydi ve o da büyükbaba gibi aynı zamanda köyün anı bileyicisiydi. Sandığa bakmak için ziyaret ettiğim büyük pencereli bekçi kulübesinde karşılaştığım Jurgen'le beni tanıştıran da odur. Kıyıdan fenere ulaşmak için yaklaşık altı yüz basamaklı merdivenleri o yaz kaç kez çıkıp indiğimi hatırlamıyorum. Jurgen'in davullarını ter içinde yukarıya çıkardık ve o günün sabahı güneş bir başka güzel doğdu.

Sessizlikle çalışan Mi anahtarı kutusu

Uğradığım çok eski kilometrik taşlardan birinin üzerinden geçerken tökezlemesiyle, 

gidişatının hızı kat kat artarak çılgınca bir savrulmaya dönüşmüştü üzerimden teğet geçerken. 

Uçup gidecek diye peşinden nasıl bir kaygıyla davrandığımı anlatamam; tam kestiremiyorum. 

Neyse ki beni fark etmesiyle kendi yüksekliğinde kısa bir süre türbülansa girerek kolumdan tutuverdi. 

Baktım ki ne saçı başı, ne sapları çuvala sığmaz bir baş kaldırışla devam etmek için yerinde titriyor; 

Durur muyuz? Hiç bekleyecek halimiz yok. Daha karşılaşmadan, tozu buluta karıştıran bu haline kendimi kaptırdım!

O yüzden yol boyunca uçuşan kırık dökük soloların üzerinde hala nabız atan izlerdi bıraktığım.

Çünkü yankılarını bile toparlamam hiç kolay değildi, böyle süklüm püklüm, böyle döke saça anca gelebildim de,

solosunun nefes kesişine yetiştim.  

I'm Not Sad

Zamanın kendi göğsüne gömdüğü bahçeye kulak kabarttığında uzak uzak duyulan bu seslerin

orada çınladığını göreceksin. Zamanın o kıpırtılarında çiçeklenen bir titreşim bu.

Toplanan tüm soloların yeşeren belleği. Harfler, notalar birbirine sarmalanıyordu bilirsin. 
Küçük taş iskemleler, tahtalar, tenekeler, uçuşan kağıt parçaları. M vardı ve "M"ler, S ve D bazen "E"ler... 
Kendi iç manzaralarımızı ortada üleştirirken Voynich el yazmaları gibiydik. 
Gün batımlarından sonu olmayan döngülere kanat çırpan kırlangıçların sesleri, yarasaların gölgeleri.

Tınıların medulla yolculuğunda hipokampus pusulalarını titreten soloların yönünde, toplanacak çok kırıntı vardı. Çimenlerin algı boyunca uzanıp sona erdiği yelken iskelelerinden yıldızlaşan taşlar gibi el sallıyorlar, görüyor musun titreşimleri? Duyuyorsan gördün demektir.

Sızan tını

Topladığım soloların içinden arkadan bağlı boğazlı ceketini yırtışının sesi yankılanıyordu. Diğerlerinin arasında tutamazdım ki onları da çılgına çeviriyordu. Havaya karışan keskin kenarlarını toparlamak zor oldu. O gün bugündür çantamda değil, ceketimin iç cebinde taşımaya başladım. Nabız notlarıma karışmasının nedeni bu muydu? Belki...

Nabız notları

Şurada biraz mola verip, ceplerimde ve çantamda düzensiz olarak birikmiş soloları tasnif edebilirim. Hemen ardından kulağımı taşikardisine yaslayıp dinleneceğim. 

İlişikteki rüzgarlar

Kanat izleri yamacına yaklaştığıma göre; çekmecelerine sakladığım rüzgar koleksiyonu defterlerimin olduğu, soloları kaybolmuş tınılar kulübesine varmama az kaldı.

O günden bugünün anısına...

Ayakdiren!

Bu konuda ne kadar az şey söylersek o kadar iyi

Yürürken telafi et
Ayaklar yerde, baş gökyüzünde...
Sorun yok biliyorum yanlış bir şey yok. 
Bu yol, bu uzayan gölgeler, geriye saçılmış nota parçaları...
Neresinden baksan teslim edilememiş anlamlar filizleniyor.

Savruluyormuş gibi gözükse de sararanların hiçbirisini göz ardı edemem.

Hiç vazgeçmeyeceğim değil mi?