Buraya gelmeden ve şu çantama tıkıştırdığım soloları baş aşağı dökmeden hemen önce. Yolda karşılaştığım kendi kendini yırtan şu pulsatif tınıların odyo-fotoğrafını çekebilmeyi başarmışım, sadece bir kare. Ama bu sanırım yeterli. Durmaksızın kendini yırtıklara ayırmasına rağmen, kulak verince verilen kulağın kıvrımlarının kılcal damarlarında zonkladığını hissetmemek mümkün değil. Tanımlamaya gerek yok, onlar sadece tasnif için gerekli. Duygular arası hüzün heyelanının talimi için sadece duymak yeterli. Çünkü bazı şeyler ne topraktır ne de ateş. Bazı şeyler sadece histir. Öyle değil mi özgün gören?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder