Kendi akıl dışılıklarını normalleştirerek oluşturdukları uyduruk bir akli dengeyi, o eski iç hesaplaşmalardan üstün tutanların çağında yol kenarlarından soloları toplamayı sürdürüyorsam hala hayattayım demektir. Reminörler benim özelimdir o konuda pek konuşasım yok belki yazasım olur bilmiyorum. Oturup burada bir solonun iç bükey hüzün heyelanlarını duymaya çalışıyorum, "biraz sessizlik lütfen" diye duyuracağım kimseyi göremedim ama bir ara ne gürültü vardı be! Pis bir kalabalığın karman çorman seslerinden nihayet kurtulup da yine bu kıyılara vardım. İlerideki tepelere uzanan yollarda, aşağı doğu dökülen çakıl taşları gibi araç trafiğini hala görüyorum ama sesleri uzakta. Bulduğum sükun çağrışımlı kenarlarda sololar daha da netleşiyor, çok daha belirgin oluyor yaprakları. Taç yapraklarını bile buluyorum bazen. Şimdi şöyle oturup biraz dinlensem iyi olacak, dinlenirken de ritimleri henüz kırılıp dökülmemiş şunu dinlerken, notumu düşeyim ki ben buna Amerikan Bozlağı diyorum. The Number of the Beast'i de bozlak dinlemek varmış. Sağ ol Shawn James...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder